Asena Can : OSMANLI'DA ERKEK EŞCİNSELLİĞİ
http://www.turkishnews.com/content/2014/12/28/osmanlida-erkek-escinselligi/
Osmanlı diye bir millet yoktur. Irk çorbası haremlerin meyvesi Osmanlı hanedanı vardır ve o hanedanın yönettiği devletin içinde çeşitli milletler bulunmaktadır. Bu milletlerden biri ve devletin kurucusu olan Türkler, özellikle 1.600'lü yıllardan itibaren devlet kadrolarından kovulmuştur. Devlet yönetimi tepeden tırnağa gayr-ı Türklerce ele geçirilmiştir.
O. çocuğu (Osmanlı çocuğu) olduğunu söyleyip Osmanlıya ecdat diyenlerin bazı gerçekleri bilmesinde yarar vardır.
Bizler Türk çocuğuyuz. Ya siz, Osmanlı çocuğu mu? Bu gerçeklerle yüzleşmeye yüreğiniz var mı?
ELİNDE TESPİH, EVİNDE OĞLAN, DUDAĞINDA DUA / Ayşe HÜR
Osmanlı'da eşcinselliğin ayıp sayılması, kadın-erkek ilişkilerinin normalleşmeye başladığı Tanzimat Dönemi'nden (1839'dan) itibaren olmuştur.
İÇOĞLANLARI
Osmanlı sarayı ve hanedanında erkek eşcinselliğinin kurumsallaşması I. Bayezid'in karılarından Sırp asıllı Olivera Despina kocası için bulduğu Hıristiyan oğlanlarla başlamıştır. Saraydaki 'iç oğlanları' uygulamasının çekirdeğini bunlar oluşturmuştur.
Vlad Tepeş Drakula'nun 1442-1448 arasında rehin tutulduğu II. Murad'ın Edirne'deki sarayında yaşadığı tecavüzlerden dolayı böyle acımasız biri
Hangi zamanların ayıbı ve suçu? Anadolu kültüründe Köçekler, Zenneler vardır. Ortaoyunlarında kadın karakterlerini oynayan "Kız Ahmet, Kız Hasan vs." diye hitap edilen kadınsı-ama kesinlikle hor yada hakir görülmeyen-tiplemeler vardır. Osmanlı'da fetih, şehzade doğum, sünnet ve cülus şenliklerinde berberler, kunduracılar gibi meslek gruplarıyla beraber zennelerin de geçit alayında bulunduğunu hiç mi duymadınız? Levni'nin çok güzel bir minyatürü vardır zenneler Padişah III. Ahmed ve Nevşehirli Damat İbrahim Paşa'ya gösteri yaparken? Ya da Levni'ye inanmıyorsanız Evliya Çelebi'den gelsin; (günümüz Türkçesine uyarlanmış haliyle) "Pasif dilber eşcinsel esnafı: Bunlar, evsiz-barksız 500 kişidir. Kendi kadir ve kıymetlerini bilmeyip Bábulluk'ta, Kalatyonoz'da, Finde'de, Kumkapı'da, San Pavlo'da, Meydancık'ta, Kiliseardı'nda ve Tatavla'da málum işin yapıldığı yerlerde boğaz tokluğuna çalıştıkları sırada avlanıp Subaşı'nın (yani, o zamanın polis müdürünün) tuzağına düşer ve deftere kaydedilirler. İşte, sözü edilen bu kişiler geçit resminde Subaşı ile şakalar ederek yürürler. Bunlar gibi daha nice esnaf mevcuttur ama anlatmakta hiç fayda yoktur ve sadece Subaşı tarafından bilinirler. Resmigeçide katılan deyyusların sayısı 212, p....lerinin adedi de 300'dür."
|
YAZIN AVRETLERE, KIŞIN OĞLANLARA
II. Murad, kendisinin emri üzerine Mercimek Ahmed'in Farsça'dan çevirdiği, 11. Yüzyılda yaşamış Kuhistan Sultanı Kabus'un oğluna nasihat kitabı Kâbusname'deki şu satırları okuduğunda şaşırmış mıydı acaba:
"… ve yaz olunca avretlere meylet ve kışın oğlanlara, ta ki bedenen sağlam olasın. Zira ki oğlan teni sıcaktır, yazın iki sıcak bir yere gelirse teni azıtır ve avret teni soğuktur, kışın iki soğuk bir yere gelse teni kurutur vesselam."
DELİ BİRADER ve KİTABI
'Osmanlı sultanlarının kahkahalarla okuduğu kitap' olarak ünlenen Kitab-ı Dâfi'ü 'l-gumûm ve Râfi'ü 'l-humûm'un (kısaca 'Gamları Def Eden Kitap') ilk bölümü nikâhın meziyetlerine ve sevişmenin faydalarına; ikinci bölüm 'kulampara' (aktif eşcinsel) kardeşlerin ve zampara biraderlerin arasında geçen tartışmalara; üçüncü bölüm servi boylu yalın yüzlü ve lale yanaklı oğlanlarla sohbetin zevklerine; dördüncü bölüm gümüş tenli kadınlar ve yasemin göğüslü kızlarla oynaşmanın hazlarına; beşinci bölüm, rüyalarda yaşanan bazı hallere ve hayvanlarla ilişkilere; altıncı bölümde pasif eşcinsellerin (oğlanların) ve ne idüğü belirsizlerin iğrenç durumlarına; yedinci bölümde gidilerin (pezevenk ?) ve boynuzluların hikâyelerine dairdi.
Kitabın yazarı ise Gazali mahlasıyla yazan, ası adı Mehmet olan, ama Deli Birader lakabıyla tanınan bir medreseliydi.
Deli Birader, 1466'da Bursa'da doğmuş, medrese eğitimini tamamladıktan sonra devrin önemli din bilginlerinden olan Muhyiddin-i Acemi'den ders almış, Bursa'da Bayezid Paşa Medresesi'nde müderrislik yaparken Manisa Sancağı'nda bulunan Şehzade Korkut'un (II. Bayezid'in oğlu idi) edebiyat çevresine girmişti.
Bu kitabı Piyale Ağa adlı birinin isteği üzerine yazan ancak Şehzade Korkut'un eseri beğenmemesi üzerine gözden düştüğü ileri sürülen Deli Birader, 1512'de Korkut'un tahtı ele geçiren kardeşi (Yavuz) Sultan Selim tarafından öldürmesinden sonra, Bursa yakınlarındaki Geyiklibaba Türbesi'nde şeyhlik etmiş, ardından Sivrihisar, Akşehir ve Amasya'da medrese hocalığı yapmıştı.
Derken İstanbul'a gelip Beşiktaş'ta bir hamam açmış ama hamamda delikanlılarla yaptığı alemler İstanbul halkının diline düşünce, çareyi uzaklara kaçmakta bulmuştu. Sığındığı yer ne ilginçtir ki Mekke idi. Deli Birader hayatını 1535'te burada kaybetmiş ve bir din adamı olduğu için cenaze namazı Kabe'de kılınmış ve Kabe yakınlarına defnedilmişti.
SUHTE AYAKLANMALARI
O dönemde Osmanlı'da din adamı olmak üzere medreselerde okuyan ergenlik çağındaki öğrencilere 'suhte' (softa) deniliyordu.
Medrese eğitimini başarıyla tamamlayanlar devlette kadılık, naiplik, müderrislik, imamlık gibi görevlere atanıyorlardı. Medreselerde öğrenciler yatılı okuyorlar, imarethane denilen öğrenci yurtlarındaki 3-5 kişilik hücrelerde yaşıyorlardı. Bu öğrencilerin, ara sıra çıktıkları şehrin sokak ya da çarşı ve pazarları da onların gençlik ihtiyaçlarına kesinlikle kapalı bulunuyordu. Gizli çalışan, yakalandıkça da şuraya buraya sürülen fahişeleri bulmak çok zor bir işti. Medrese öğrencilerinin, genç çocuklar ile düşüp kalkmaları, toplum ahlâkını kemiren bir alışkanlık hâlinde sürüp gidiyordu. Yalnız bunlar değil, 'serlevend' dediğimiz, köyden kente gelmiş, işsiz güçsüz dolaşan ve 'bekâr odalarında' her türlü ahlâksızlığı yapmaktan çekinmeyen ergen kitleler de bu doğa dışı cinsel sapıklıkları huy edinmişlerdi.
Kadın-erkek ilişkilerini son derece kısıtlayan, hatta fahişeliğe bile göz yummayıp bu gibi kadınları oradan oraya süren o dönemin yobazlığının, asayişçilerin cerime (para cezası) çıkarabilmek için, bir erkekle bir kadını konuşurken de olsa yakalayabilme gayretlerinin, suhte ve serlevendlerin bu söylediğimiz doğaya aykırı alışkanlıklarını bütün bütün kamçılamakta olduğu bir gerçektir.
Hatta birer meyhane gibi kullanılan bozahanelerin işleticileri, bu gibi yerlere doluşan ergen müşterileri için 'taze oğlanlar' bulundurmakta ve yasakları da hiçe saymaktaydılar.
Suhtelerin sadece cinsel sorunları yoktu. Mezun olduktan sonra iş bulamamak gibi başka bir sorunları daha vardı. İkisi birleşince ortaya gerçekten vahim bir tablo çıkmıştı. Öyle ki önce ümitsiz ve öfkeli suhteler 100-150'şer kişilik bölükler halinde çevre yerleşimlerdeki halkı rahatsız etmeye, cer, kurban, nezir adı altında haraç toplamaya başladılar. Sonra işi eşkiyalığa vurdular. Anadolu'da Tarsus'tan başlayarak, Toroslar'ı takiben, Sivas'tan ve Erzincan'dan Giresun'un doğusuna çekilen bir hattın batısında kalan bölgelerde yoğun suhte ayaklanmaları görüldü.
Suhteler Selanik, Üsküp, Gümülcine gibi Balkan şehirlerine kadar uzanan geniş bir coğrafyada önce zenginlerin evlerini, sonra sıradan insanların evlerini bastılar, yakışıklı çocuklarını (bunlara 'yüzü tüysüz oğlan' anlamına 'sâderû' diyorlardı) kaçırdılar. Kaçırma olayına 'oğlan çekme' deniyordu. Bazı yerlerde hocaları da öğrencilere yardım ediyordu. Baskınlardan paylarını alan devlet görevlileri vardı.
Olaylar Kanuni döneminin (1520-1566) son yıllarında tırmanışa geçen suhte ayaklanmaları onun oğlu II. Selim döneminde (1566-1574) zirveye çıktı. Etrafı yağmalayan suhteler, güvenlik güçleri takip edince dağlara kaçıp, saklanıyor, bahar geldiğinde tekrar şehir ve kasabaları yağmalıyorlardı. Suhte ayaklanmalarını bastırmak için 'il eri' denilen özel kuvvetler kuruldu. Ancak suhteler bunlara, hatta zaman zaman Yeniçeri ocaklarına bile baskınlar düzenlediler. Suhte sorunu ancak yüzyılın sonlarında hafifledi ancak yerini işsiz askerlerin de katılmasıyla birlikte 1610'a kadar sürecek olan Celali İsyanları aldı.
TÜYSÜZ OĞLANLAR KILAVUZU
II. Selim, III. Murad ve III. Mehmed dönemlerinin tarihçisi, divan katibi, valisi Gelibolulu Mustafa Ali (ö. 1600), Divân'ında şunları yazar:
"Zenne rağbet eder mi âkil olan
Tab-ı Ali civâne maildir."
(Aklı başında olan kadına eğilim gösterir mi? Ali'nin yaradılışında delikanlıya yöneliş vardır.)
Dönemin erkek eşcinselliğe bakışını en çarpıcı biçimde özetleyen eserlerden biri olan Mevâidün Nefais fi Kavaidil-Mecalis'i (Görgü ve Toplum Kuralları Üzerinde Ziyafet Sofraları) kaleme alınmıştı. Bu kitapta erkek eşcinselliği toplumun bir gerçeği olarak bir yandan kabulleniliyor ve konuyla ilgili ayrıntılı bilgiler verilirken, bir yandan da kötüleniyordu.
Gelibolulu Mustafa Ali, Mevâid'in çeşitli bölümlerinde Osmanlı eyaletlerinde yaşayan çeşitli ırk ve etnik kökenden toplumların delikanlıları hakkında kısa kısa bilgiler veriyordu.
Örneğin "Tüysüzler soyundan namert lokması olanların çoğu Arabistan piçleri ve Anadolu Türklerinin veled -i zinalarıdır, onların sürdüğü güzellik ve cazibe süresini hiçbir diyarın tüysüzleri sürmez," diyordu.
Örneğin "Edirne, Bursa ve İstanbul'un ince bellileri her yönden kusursuzlukta ve güzellikte onlardan ileridir." diyordu.
Örneğin "Kürt tüysüzleri, anadan doğma evbaş olanların tecrübesine göre sağlıklı, yumuşak ve uysal ve her ne teklif olunsa dinleyip yapmaları çok olur. Hele bellerinden aşağısını kına ile boyatır, dizlerine ininceye kadar boyanarak kendilerini süslerler," diyordu.
"Uzun boylu, salınarak yürüyenleri kullanmak isteyenler Rumeli köçeklerinden şaşmasınlar. Kul cinsinin de Yusuf çehreli Çerkeslerinden ve Hırvat asıllıların nefesleri mis kokanlarından sakın usanıp bezmesinler," diyordu.
"Ama Gürcü, Rus ve Görel cinsi, öteki esnafın gübresi gibidir. Onlara bakarak Macar soyundan olanlar, başka tayfaların tabiata uygun ve makbul olanlarıdır. Gel gelelim, çoğu efendisine, hıyanet eder; düşüp kalkmalarından, davranışlarından her kişi onların çirkin yönlerini görür," diyordu.
"Şaşılacak olan budur ki Mısır evbaşları Habeşlilere düşkündür. Araya soğukluk girer, her biri insanın samurudur, derler. Aslında yatak hizmetinde usta olurlarmış, yani esbap buhurlamayı, yatak ve yastık döşemeyi candan isterlermiş. Erkeğinde, dişisinde adamlık belli imiş: her ne semte görülürse uysal ve güzel davranarak yumuşaklık göstermeleri kolaymış," diyordu…
EMİRGAN ADI NERDEN GELİYOR?
Bundan çeyrek asır sonra, IV. Murad (1623-1640) İran Seferi sırasında Revan kalesini kendisine savaşsız teslim eden kale kumandanı Emirgûneoğlu Tahmasp Kulu Han adlı bir eşcinseli İstanbul'a getirecek, adını Yusuf yapıp musahipliğine atayacaktı.
Padişahın Yusuf Paşa'ya verdiği hediyelerden biri bugün Emirgân dediğimiz semtteki 'Feridun Bahçesi' idi. Dimitri Kantemir ve Eremya Çelebi'ye bakılırsa, padişah bu bahçedeki konakta, Musa Çelebi ve Silahtar Mustafa Paşa gibi dönemin ünlü eşcinselleri ile sabaha kadar oturak alemleri düzenlerdi. Bir yandan da, halkın ahlak bekçiliğini yapardı.
Öyle ki IV. Murad devrinde, bazı kaynaklara göre 14 bin, bazılarına göre 20 bin kişi kahvehanelere gittiği, tütün, afyon veya içki içtiği gerekçesiyle katledilmişti. Üstelik bu katliam işinde padişah da bizzat yer almıştı…
Halbuki dönemin açık sözlü yazarı Evliya Çelebi'den öğrendiğimize göre o tarihlerde eşcinsel meslek erbablarına 'hizan-ı dilberan' (düşkün ahlaksız gençler) denirdi.
Bunlar 'defter-i hîzan'a kaydedilerek devlet tarafından vergilendirilirdi. Çelebi'ye göre "Hîzân-ı Dilberân esnafı nefer (kişi) 500, bunlar bir alay yersiz, yurtsuz, düşkün, ahlâksız, yüzsüzlerdir ki kendi kadir ve kıymetlerini bilmeyip Babulluk'ta, Kalatyonoz'da, Finde'de, Kumkapı'da, San Pavla'da, Meydancık'ta, Kiliseardı'nda, Tatavla'da ve çeşit çeşit içki içilen yerlerde sürü sürü gezip boğazı tokluğuna avlanırken subaşı tuzağına düşüp sonunda defterli olur" idi.
Çelebi'ye bakılırsa yine o tarihlerde "Deyyuslar esnafı" 212 kişi, "Ahmak pezevenkler esnafı" 300 kişi idi. Bu kişiler diğer meslek erbabıyla birlikte, padişahı İran Seferi'ne uğurlayan esnaf alayına katılmışlardı.
GENÇ OSMAN'IN BAŞINA GELENLER
Evliya Çelebi'nin konumuzla ilgili bir başka ifşaatı da, I. Ahmet'in talihsiz oğlu Genç Osman'ın kendisini tahttan indiren saray askerleri tarafından öldürülmeden (1622) önce ırzına geçildiğiydi. Ancak Seyahatname'nin bu sayfaları, 1896 yılında orijinal yazmayı ilk kez yayımlayan kurulun içindeki Necib Asım Bey tarafından yırtılarak imha edildiği için bunu yakın tarihe kadar duymamıştık. Asım Bey bu eylemini şu tanıdık sözlerle gerekçelendirmişti: "Tarihimiz için bu sayfa kara bir lekedir. Bunu gelecek kuşaklara göstermek doğru olmadığı için yırttım!"
Biz de bu 'kara' sayfayı kapatalım ve resmi tarihçilerin 'Lale Devri' adını taktığı III. Ahmed döneminin (1718-1730) ünlü şairi Nedim'in lise kitaplarında kesinlikle rastlayamayacağınız şu beyitle neşelenelim:
"İzn alub cum'a nemâzına deyû maderden
Bir gün uğrılayalım çerh-i sitem-perverden
Dolaşub iskeleye doğrı nihân yollardan
Gidelim serv-i revânım yürü Sad'âbâde."
Günümüz Türkçesiyle şair şöyle diyor:
"Annenden cuma namazına gideceğiz diye izin alıp sitemlik felekten bir gün çalalım. Gizli yollardan iskeleye doğru dolaşıp yürü selvi boylu sevgilim Sadabad'e gidelim." Nedim'i (ve benzer temaları işleyen, Kanuni dönemi şairleri Baki'yi ve Fuzuli'yi) savunmak için 'Divan şiiri sembolizminden' dem vuracaklara: "Kadınlar cuma namazına gitmediklerine göre, Nedim'in ayartmaya çalıştığı servi boylu, erkek cinsinden biri olmalı" deyip yolumuza devam edelim.
ENDERUNLU FAZIL'IN OĞLANLARI
Neyse ki, 18/19. yüzyıl divan şairlerinden Enderunlu Fazıl Bey (ö.1810) oğlan sevgililerinden övgüyle bahseden açık sözlü biriydi.
"Şairiz, şeyn verir şanımıza
Giremez fahişe divanımıza'"
"Fahişeler kitabımıza giremez, şairiz, bu şanımıza leke sürer." şeklindeki ünlü beytin de yazarı olan şairimiz, Defter-i Aşk adlı eserinde dört erkek sevgilisini (ilki adını vermediği bir delikanlı, ikincisi Süleyman Bey, üçüncüsü hanende Şehlevendim Abdullah Ağa, dördüncüsü İsmail adlı bir köçek); bir sevgilisinin merakını gidermek için yazdığı Hubanname adlı eserinde çeşitli memleketlerin erkeklerini; sevgilisinin "kadınlarla birlikte olurum" tehdidi üzerine yazdığı Zenanname adlı eserinde o memleketlerin kadınlarını; Çenginame adlı eserinde döneminin erkek raksçılarını (köçekleri) anlatmıştı. Divan adlı eserinde ise devrin büyüklerine düzdüğü övgüler ve oğlanlar için yazılmış gazeller yer alıyordu.
Daha hamamların eşcinsel kültürdeki yerine, köçeklik geleneğine, Kalenderilik ve Bektaşilikteki 'mücerretlik' kültürüne, Yeniçeri Ocağı'ndaki 'civelek' taburlarına, musikideki eşcinsel göndermelere ve elbette kadın eşcinselliğine değinmedik. Bu kavramları da duymuş olun.
AHMET CEVDET PAŞA'NIN SAPTAMASI
Özetin özeti, eşcinselliğin ayıp sayılması, kadın-erkek ilişkilerinin normalleşmeye başladığı Tanzimat Dönemi'nden (1839'dan) itibaren oldu. Dönemin alimi ve resmi tarihçisi Ahmet Cevdet Paşa, Maruzat adlı eserinde son durumu şöyle özetlemişti:
"…Kadın düşkünleri çoğaldı, delikanlı meraklıları azaldı. Oğlancılık sanki yere battı. İstanbul'da eskiden beri delikanlılara karşı olan aşk ve ilgi kızlara yöneldi. Sultan Üçüncü Ahmed zamanından beri devam eden Kâğıthane seyri daha fazla rağbet buldu. Gerek orada, gerek Bayezid Meydanı'nda arabalara işaret verme usulü başladı. Devletin önde gelenleri arasında kulamparalığıyla meşhur Kâmil ve Âli Paşalar ile onlara mensup olanlar kalmadı…"
OSMANLICA ÖĞRENİP BUNLARI OKUDUK. OSMANLI'DA ANLATILACAK ÇOK GERÇEK VAR.
DAHA DEVAM EDELİM Mİ O. ÇOCUKLARI?
Fraus latet in generalibus
Genellemeden hata dogar.
G [degistir]
Latin Atasozu
Kecinin yemesi sonucu Kuran dan cikan taslama ayetini Omer Kuran a tekrar sokmak istedi; ancak halkin dedikodusundan korktugu icin cesaret edemedi.
Buhari 53/5; 54/9; 83/3; 93/21; Muslim, Hudud 8/1431; Ebu Davut 41/1; Itkan 2/34
EINSTEIN ve DINLER
Bir insanin etik davranisi, esasli bir sekilde, iyi iliskilere, egitime, sosyal baglara ve ihtiyaclara dayanmasi gerekir; dinsel hicbir temele gerek yoktur.
Eger kisi, cezalandirilma korkusu ve olumden sonra odullendirilme umuduyla davranmak zorunda olsaydi gercekten de acinacak halde olurdu.
Bu nedenle dinsel kurumlarin neden daima bilime karsi savastigini ve onun yolundan gidenlere karsi baski yaptigini anlamak kolaydir.
A man s ethical behavior should be based effectually on sympathy, education, and social ties and needs; no religious basis is necessary.
Man would indeed be in a poor way if he had to be restrained by fear of punishment and hopes of reward after death.
It is therefore easy to see why the churches have always fought science and persecuted its devotees
Albert Einstein, Religion and Science, in the New York Times Magazine, November 9, 1930, pp.3-4; from Alice Calaprice, ed., The Expanded Quotable Einstein, Princeton, New Jersey: Princeton University Press, 2000, pp.205-206.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder