MUHAMMED EFSANESİNİN DOĞUŞU
November 2 2009
Muhammed'in Doğuşu
Bu yazının başlangıçdaki amacı Kuran'da geçen elçi peygamber muhammad vs. gibi terimlerin Arap peygamberi Muhammed'i ne kadar kasttiğine bir açıklık getirmekti. Yöntem olarak ise 9. 10. yüzyılda ortaya çıkmış olan İslam Literatürünün etkisinde kalmayarak ve sadece elde bulunan eşzamanlı tarihi belgelere dayanarak konuyu irdelemek amaçlanmıştı.
Konu ilerledikce yazının kapsamı da arttı. Kuran'ın oluşumu gelişimi İslam'ın ortaya çıkışı gibi konulara bunlarla birlikte elde az da olsa günümüze kadar erişebilmiş tarihi belgelere değinmek zorunluluğu ortaya çıktığı için yazının konusu genişlemek zorunda kaldı.
İnternet taramaları haricinde yararlanılan kaynaklar: K. H. Ohlig Volker Popp Christopher Luxenberg A. Sprenger çeşitli kitapları ve/veya makleleri.
Elde bulunan kaynaklara ulaşma dil ve tarih konusunda bilgi yetersizliği gibi sorunlardan dolayı elbette açık kalmış bir çok konu bulunuyor. Bunu garipsememek gerek çünkü İslam Tarihinde özellikle de Erken İslam zamanında (7. yüzyılın başları) karanlıkta kalan çok fazla konular mevcut. Ama umarım eleştiriye ve tartışmaya açık bir yazı ortaya çıkmıştır.
İslam Literatürü
İslam'ın erken tarihi ve peygamberi Muhammed hakkında bilgilerin kaynağı sadece islami literatürdür. Bunun dışında Erken İslam ve Muhammed hakkında eşzamanlı tarihi bilgi mevcut olmadığı gibi islam literatürünün içerdiği bilgileri destekleyen eşzamanlı ve dışkaynaklı tarihi kaynaklar bulunmamaktadır.
İslamın ortaya çıkışı ve Muhammed'in yaşamı bilgilerinin temelini oluşturan islami kaynaklar şunlardır:
1. Kuran
2. Hadis derlemeleri:
2.1. Buhari (Ö. 870). Sahih-i Buhari.
2.2. Müslüm (Ö. 875). Sahih-i Müslüm.
2.3. Ebu Davut (Ö. 888). Kitab as-sunan.
2.4. Tirmizi (Ö. 892). al-Dschami as-sahih fi s-sunan.
2.5. Nesai (Ö. 915). Kitab as-sunan.
2.6. İbn Mace (Ö. 886). Kitab as-sunan.
3. Biyografiler:
3.1. İshak (Ö. 768) tarafından başlanıldığı sanılan fakat Hişam (Ö. 833) tarafından bitirilen Siyer.
3.2. Waqidi'nin (Ö. 822) yazdığı Savaşların Tarihi (Kitab al Magazi).
3.3. Ibn Saad'ın yazdığı "Kuşaklar" (veya "Sınıflar") (Kitab at tabakat al kabir)
3.4. Taberi'nin (Ö. 922) yazdığı "Tarih".
4. İkincil kaynaklar
Kuran; hem İslam tarihi hem de Muhammed'in yaşamı konusunda tarihi kaynak olarak işe yaramaz. Kuran'da mohammad kelimesi sadece dört yerde geçer ve bunların sadece birisinde arap peygamberi ifade edilir –ki bu yazının ana konularından birisidir-. Kuran'da sadece bir yerde Mekke Vadisi geçse de ne veya nerede olduğu hakkında somut bir ip ucu bulunmaz. Dört yerde medine kelimesi geçse de "Yesrib şehri" (şimdiki ismi ile: Medine şehri) anlamında mı yoksa sadece medine kelimesinin karşılığı olan "şehir" anlamında mı kullanıldığı belli değildir. Arap Yarımadası hakkında ise Kuran'da hiç bir bilgi yoktur.
Arap peygamberi Muhammed için "bilgi" içeren ilk eserler yukarda verilen hadis derlemeleri ve biyografilerdir. Geleneksel İslam Tarihi ise Taberi'nin "Tarih" kitabından ibarettir.
Geleneksel İslam tarihinin iddiasına göre Muhammed 570 ile 632 yılları arasında yaşamıştır. Fakat bu verinin kaynağı olan ve isimleri yukarda belirtilen eserlere baktığımızde hemen göze batan bir nokta var: Bu eserlerin yazarları Muhammed'den 200-300 yıl sonra yaşamışlar. Tek başına bu gözlem dahi Muhammed'in yaşam tarihinden şüphelenmemiz için yeterli bir nedendir.
Ama tarihsel sorunlar bununla da bitmiyor: Bu eserlerin orijinalleri mevcut değil. Elimizde bulunan el yazmaları ancak eser sahiplerinin ölümünden yüzlerce yıl sonra başka kişilerin el yazmaları olarak günümüze kadar gelebilmişlerdir. Yani elimizde bulunan en eski el yazmaları; orijinal eserlerin (eğer gerçekten var idiyseler) kopyalarının kopyalarının kopyalarının... kopyasıdırlar. Bu kopyalama esnasında sık sık yapılan yazım hataları değiştirmeler eklemeler çıkarmalar konusunda ise henüz bilimsel bir araştırma inceleme mevcut değildir.
Muhammed biyografileri Kuran'da geçen bazı imaları alır süsler püsler ve masalımsı bir dil ile efsaneler anlatırlar. Anlatılan efsane içindeki tarihi bilginin ise; önce efsanenin çerçevesinden süzülmesi gerekir ki yine de tutarlı bir bilgi edinmek çoğu zaman mümkün değildir.
İsmi geçen biyografiler bize ancak 9. ve 10. yüzyılın yazarlarının kendi zamanları içindeki İslam ve Muhammed görüşünü yansıtabilirler. Fakat kendi zamanlarından 200-300 yıl önceki olaylar için kaynak olamazlar. En azından ama birincil kaynak olamazlar.
İslam'ın ilk iki yüzyılı için elimizde hiç bir tane eşzamanlı islami literatür bulunmamaktadır. Eşzamanlı Pers ve Bizans kaynakları da Arap Yarımadası'nda ortaya çıkmış yeni bir peygamberden veya yeni bir dinden bahsetmezler. Maalesef bu basit ve temel gerçek İslam Tarihini konu edinen eserlerde dile getirilmez. Dile getirildiğinde ise önemsenmez göz önüne alınmaz.
Origenes'in (Ö. 253) yazılarına dayanarak bir İsa biyografisi yazmaya kalkmak ne kadar anlamsızsa şu biyografilere dayanarak bir Muhammed yaşamı yazmaya yeltenmek de o kadar akıl dışıdır. Günümüzde; Origenes'den tarihi bir İsa yaşamı çıkarmaya çalışan birisi kendisini çok gülünç bir duruma düşürdüğünü bilir. Fakat maalesef Siyer ve benzeri biyografilerden bir tarihi Muhammed yaşamı yazanlar kendilerini İslam bilimcisi ilan etmeye yeltenir.
Aslında bu kadarı dahi Arap peygamberi Muhammed'in hiç bir zaman yaşamamış olduğunu anlamak için yeterlidir.
İslam Literatürü Dışında Kalan Kaynaklar
İsalam Literatürü haricinde günümüze kadar gelebilen kaynaklar şunlardır:
1. Yahudi ve özellikle hristiyan kaynakları. Yedinci yüzyılın hristiyanları sadece Çine kadar misyonlarını yayıp kiliseler manastılar yapmakla kalmadılar günümüze kadar ulaşabilen literatür de bıraktılar: Kronikler mektuplar vaizler konsey kararları apocalypseler mezheplerarası tartışmalar vs. Bu konuda bir araştırmanın Türkçe tercümesi (henüz tamamlanmamış hali ile) burada veya şurada mevcut. Bu araştırmadan da anlaşılacağı gibi yazarlarının bir çoğu Orta Doğu'da yaşadığı halde eşzamanlı hristiyan literatüründe yani 7. yüzyılda Erken İslam'ın ve Muhammed'in izine raslamak mümkün değil. Bu literatürde Arap Yarımadası da bulunmamaktadır.
Eğer 7. yüzyılda yeni bir din ve bunun peygamberi ortaya çıkmış olsaydı Orta Doğu'da yaşayan hristiyan yazarları sadece mezhep tartışmaları ile yetinmez bu yeni din ile de tartışmaya girerlerdi.
Bu eserlerde bölgede araplar egemendirler. Onlardan ismaililer ve sarazenler diye bahsedilir. Az da olsa bir Arabiya'dan bahsedilir. Fakat bu Arabiya ile Arap Yarımadası değil ya Mezopotamya bölgesi kastedilir ya da Bizans'ın provincia arabia'sı olan Kızıl Deniz'in çevresi.
İsmaili ve sarazenlerin inançlarına değinildiğinde ise bu inanç sistemi bir Hristiyanlık mezhebi olarak olarak eleştirilir. Yani bölgeye hakim olan araplar hristiyandırlar.
2. Yazıtlar: Bulabildiğim kadarı ile
2.1. Ürdün'de Gadara kaplıcaları'ndaki Muaviye'nin yazıtı. Tarihi 664.
2.2. Mısır'da Fustat'da (şimdi Kahire'nin bir parçası) bir köprü üzerindeki yazıt (691).
2.3. Kudüs'de Abdul Melik tarafından 693 yılında yaptırılan Kaya Kubbesi'nin içinde ve dışında bulunan yazıt.
2.4. Yine Abdul Melik tarafından Şam-Kudüs yolu yapımında dikilmiş olan bir kaya üzerindeki yazıt (695).
2.5. Şam'da I. Velid tarafından yaptırılan mabet üzerindeki yazıt (708) (Şimdiki ismi: Emevi Camisi).
2.6. Suriye'de Humus yakınlarında Qasr al-Hayr üzerindeki yazıt. Muhtemelen Hişam tarfından 732'de yazdırılmış.
2.7. Medine'de mabetdeki (Şimdiki ismi: Peygamber Camisi) yazıt (757).
Bu yazıtlardan bazılarına bu yazıda da değiniliyor. Bu yazıtlardan da anlşıldığı kadarıyla 750 yıllarına dek ne bir İslam var Orta Doğu'da ne de onun peygamberi olduğu iddia edilen bir Muhammed.
3. Sikkeler: Muhammed ve peşinden gelen dört halifeye dair para mevcut olmadığı gibi; bu kişiler eşzamanlı tek bir tarihi iz bırakmamışlar. İsmi de bilinen ilk sikkeler Muaviye tarfından bastırılmış olup açık seçik Hristiyanlık sembolleri taşımaktadırlar: Haç işaretleri balık palmiye vs. Bu durum 8. Yüzyılın ortalarına kadar devam etmiştir.
Sikkelerde bulunan bu semboller de Orta Doğu'da yaşamış olan hristiyanların verdiği literatür ile örtüşmektedirler: 8. yüzyılın ortalarına dek bölgedeki arapların inacı Hristiyanlıktır. Bu süre içinde bölgede ne bir İslam dini mevcuttur ne de onun peygamberi olduğu iddia edilen bir Muhammed.
ddas53.jpg
ddas52.jpg
ddas51.jpg
ddas50.jpg
ddas48.jpg
ddas47.jpg
ddas45.jpg
ddas66.jpg
Kuran Hakkında
İslam araştırmacılarının çoğunluğuna göre Kuran 650'li yıllarda Osman tarafından bir kitap haline getirildi ve diğer bütün kaynaklar (taşlar kemikler yapraklar vs. ) imha edildi.
Ama bunlar iddia edilirken çok önemli bir kaç nokta göz ardı ediliyor:
Bu bilgilerin kaynağının hepsi en erken 9. ve 10. yüzyıl.
7. Yüzyıla ait elimizde Kuran bulunmuyor.
Parçalar halindeki en eski Kuran sayfaları 8. yüzyılın başlarına tarihlenmiştir.
Kuran'ın içeriğine örnek olan en eski tarihi kalıntı olan Sanaa Kodeksleri 926 ayrı el tarıfından yazılmış 12 000'den biraz fazla sayfadan oluşuyor. Hepsi pörşimen olan bu sayfaların hepsi tam bir sayfa olmadığı gibi toplamı da tüm bir Kuran'ı oluşturmuyorlar. En eski pörşimen 710-715 yılları arasında yazılmış. Diğerlerinin yazılış tarihi ise 8. yüzyılın başlarından 10. yüzyılın ikinci yarısına kadar uzanıyor.
Eldeki Sana Kodekslerine bakararak şunu söyleyebiliriz: 7. Yüzyılın sonuna dek kitap halinde olup şu an elimizde bulunan Kuran'a eşdeğer bir Kuran henüz mevcut değildi. Kuran çok sonraları ortaya çıktı. Tıpkı Yeni Ahit'in de iddia edilen zamandan çok sonraları ortaya çıkmış olması gibi. Ama Kuran ve Yeni Ahit arasında önemli bir fark var. Yeni Ahit çeşitli bilimsel metodlarla (mesela textual criticizm higher criticizm vs. ) incelenmiş olduğundan hangi zamanlarda yazıldığını hangi süreçlerden geçtiğini kısacası; oluşumunu takip etmek yeterince mümkün. Fakat Kuran için bunu söyleyemeyiz. Henüz söyleyemeyiz. Kuran için benzer bilimsel metodlar henüz uygulanmış değil. Mekki ve medinevi sureleri diye isimlendilen ayrım hariç. Ki bu ayırım da bir yere kadar yine 9. ve 10. yüzyıl eserlerindeki bilgilere dayanıyor.
Diğer tarihi konularda hiç bir tarihcinin kabul edemiyeceği bütün bu sorunlara rağmen İslam bilimlerinde geleneksel İslam anlatımının günümüzde dahi hala yaygın olması elbette şaşılası bir durum. Bunun nedenleri şunlar olabilir:
Kuran'ın Muhammed'in ağzından döküldüğü önkabulü.
9. ve 10. yüzyıl eserleri göz ardı edildiğinde Kuran'ın içeriğinde çok çok az tarihi bölge yer ve biografik bilgilerin bulunmasının sorun oluşturması.
Tembellik. 9. ve 10. yüzyılda ortaya çıkan çok sayıda eserin içeriğinin zengiliğinden kaynaklanan tembellik ve ağaçlardan ormanı görememe olgusu.
O zamanlardan günümüze kadar gelebilmiş eşzamanlı tarihi kalıntıların azlığı ve bunlardan sonuçlar çıkarmanın zorluğu.
Korku. Can korkusu.
693 yılında Kudüs'de yapılmış olan Kaya Kubbesi (Kubbetüs Sahra) üzerindeki yazıtların elde bulunan en eski Kuran kodekslerinden daha eski olduğunu ve yazıtların bazı cümlelerinin Kuran'da da geçtiğini biliyoruz. Bu yüzden Kuran'ın öncüllerinin de olduğunu tahmin edebiliriz. Fakat bu öncüllerin ne olduğunu ne üzerine yazılmış olduğunu kapsamının ne kadar olduğunu bilmediğimiz gibi hangi dilde yazılmış olduğunu dahi bilmiyoruz.
Avesta"nın toplanması
Perslerin krallar kralı Ardeşir I (MÖ 200'lü yıllar) danışmanlarından Avesta'nın (zerdüştlerin kutsal kitabı) toplanarak Ahura Mazda (Zerdüştlerin tanrısı) tarafından söylendiği sıralamasıyla bir araya getirilmesini ister. Ardeşir din danışmanı Tansar'ın tavsiyesiyesiyle ortaya çıkmış olan bir çok versiyon içerisinden bir versiyonu seçer. Diğer versiyonlar yasaklanır.
Dört yüzyıl sonra Şapur I (MS 200'lü yıllar) zamanın diğer dinlerinden (Hindistan Bizans ve bazı diğer ülkelerdeki) Zerdüştlük konularını ilgilendiren bölümleri toplatarak Avesta'ya eklettirir.
Bunun halk arasında değişerek çeşitli versiyonlara anlatıldığını tahmin etmek zor değil. Bu yüzden 9. yüzyılın yazarları bir Osman'ın Kuran toplama işlemini gerçekleştirdiğini ve Kuran'ın diğer versiyonlarının orijinali de dahil imha edildiğini anlatmakta zorlanmamışlardır herhalde.
Kuran'ın bir kitap haline gelmesinin en erken 8. yüzyılın ikinci yarısı olduğunu çeşitli ayetlerin daha eskiye 7. yüzyıl sonuna dayandığını biliyoruz. Bunların öncüllerinin olduğunu göz ardı etsek dahi Kuranın uzun bir süre içinde oluştuğunu geliştiğini değiştiğini çekinmeden söyleyebiliriz. Bu sürenin en az 1 yüzyıl olduğunu da söyleyebiliriz. Öyleyse Kuran bu 1-2 yüzyıllık süre içerisinde ve içeriğine eklemeler çıkarmalar yapılarak oluşturulmuş ve bir kitap haline getirilmiştir.
Bu düşünceyi bir zamanlar popüler olan şeytan ayetleri de destekler.
Kuran'ın oluşum süresini anlatan eşzamanlı literatür mevcut olmadığından ancak elde bulunan para yazıt ve yazmalardan sonuçlar çıkarabiliriz.
İlk Arap Emirlikleri
Heraklios 622 yılında Ermenistan'da persleri tam bir bozguna uğratır. Bizans'ın o günkü durumuna bakılırsa bu beklenmeyen bir zaferdir. Muhtemelen bu zaferden önce kesinlikle ama bu zaferden sonra Heraklios'un arap yardımcıları yandaşları mevcuttur. Bizans bunları foederati diye isimlendirir. Aramicesi qarama Arapçası ise quraish.
Siyer'in Muhammed'in kabilesi diye bize tanıtmak istediği fakat aslında Heraklios'un iranlı ve suriyeli foederati'leri küreyş'leri kısacası yandaşlarıdır ilk Arap Emirlikleri. Bu emirliklerin kabilelerinin isimleri elbetteki küreyş değildi. Tabi bunlar tek bir kabile de değildiler. Küreyş teriminden bir Arap kabilesini değil Heraklios'un yandaşlarını anlamalıyız.
Bu yandaşların kim olduklarını tahmin etmek kolay: Pers egemenliği altında yaşayan hristiyanlar.
627 yılında Ninive'de Persler yine yenilir. Chosrau II (Hüsrev II) kaçar. Tahttan düşer ve öldürülür. Heraklios Hüsrev'in oğlu ile eski sınırların geçerli olduğu bir anlaşma yapar. Persler Bizans topraklarından çekilirler. Heraklios için bu savaş yeni topraklar edinme amaçlı değil dini bir savaştı. İlk haçlı seferi de diyebiliriz.
Heraklios; Bizans Orta Doğu ve Mısır kiliselerini bir araya getirmek için uzun süre uğraşsa da başaramaz. Nihayetinde Orta Doğu ve Mısır'dan çekilir. Persler ve Bizans'ın yokluğu ile bölgede oluşan otorite boşluğunu artık Bizans'ın foederatileri/küreyşleri doldurmaktadırlar.
Yaşamı süresince Heraklios'a minnettar olan Arap emirleri (= küreyşler Bizansın yandaşları) Heraklios'un öldürülmesinden sonra (641) bu sadakatı bitirirler. Ve kendi başlarına sikke bastırmaya başlarlar: İlk Arap sikkeleri. Bu ilk sikkelerde bol bol hristiyan sembolleri vardır: Haç balık palmiye Yakup'un kafasının saklandığı kutu vs. Bir çoğunun kimler tarafından bastırıldığını bilmesek de Muaviye adına bastırılmış olan sikkelerde hristiyan sembolleri ile bezenmişlerdir.
Bu sikkelere ve Muaviye'den günümüze kadar gelmiş olan artefaktlara bakarak bu dönemde İran ve Suriye'de Hristiyanlığın hakim olduğunu yönetenlerin ve yönetilenlerin çoğunluğunun (zerdüştleri şimdilik göz ardı ediyorum) hristiyan olduklarını tespit etmek kolay.
Sikkeler MHMT ve mohammad
MHMT kelimesi ilk olarak 661 yılında basılmış olan bir sikkede geçer. MHMT Aramice yazılmış. Bu sikke İran'ın güney doğusundaki Zaranj;da (Şimdi Afganistanda İran-Afganistan sınırında) bastırılmış. Parayı kimin bastırdığı ise yazılı değil. Bu sikke Berlin'de Berliner Sammlung der Kalligraphie'de bulunuyor.
Muhammed kelimesinin bu zamana dek bilinen anlamı: "övülesi" "övülmüş" 'seçilmiş'.
Üzerinde MHMT yazan sikkeler için iki ayrı bölgede ortaya çıkıyor. Bunladan birisi İran'ın kuzey doğusunda şimki Türkmenistan ve Afganistan bölgelerinde. Bu sikkelerde MHMT kelimesi abd Allah ve kalifat Allah ile beraber kullanılıyor. Bu proğram daha sonraları Abdul Melik tarafından bastırılan sikkelerde de mevcut. Abdul Melik'in sikkelerinden kendisinin Merv'den geldiğini de anlıyoruz. Merv Hazar Denizi'nin doğusunda eski İpek Yolu üzerinde bulunan bir şehirdir.
Diğer MHMT sikkeleri ise MHMT ile beraber wali Allah proğramını kullanıyor ve güney doğuda Kirman ve civarlarında bastırılıyor.
MHMT yazdıran ve ismi bilinen ilk kişi Abdul Melik'tir. Sikkelerin tarihlerinin sıralamasına bakarsak doğudan batıya doğru bir sıralama görürürüz. Öyleyse Abdul Melik bu paraları doğudan başlayarak batıya doğru ilerlerken bastırılmıştır.
Bu zamana dek bastırılmış olan sikkelerin hiç birisi Arap Yarımadası ile ilgili değildir.
Sikke bastırmak en az iki noktaya açıklık getirir: Bir yönetici kudret sahibinin varlığını ve on yıllar öncesinden başlamış olan ve hala süren bir dini proğramın ve/veya bir dünya görüşünün ve/veya bir politik proğramın varlığını. Bu proğramın başlangıcı 7. yüzyılın başlarına ve hatta daha da öncelerine kadar uzanabilir. Yani iddia edilen Muhammed zamanından daha öncelerine kadar dahi uzanıyor olabilir.
Bölgede yüzyıllardan beri Süryanice konuşulduğu göz önüne alındığında MHMT kısaltması MHMD olarak okunduğunda "övülmüş övülesi" anlamına geliyor ve lehçelerde "mehmad" "mahmed" diye okunuyor.
Diğer bir anlam Volker Popp kaynaklı. Popp'a göre Sami dillerinden ola ve M. Ö. 13. -14. yüzyıla uzanan Ugaritçe'de MHMT "seçilmiş " "seçilen" anlamına geliyordu. Süryaniceye bu anlamı ile geçtiğini de düşünebiliriz. Orta İran lehçelerinde (=Pehlevi dili = Orta Farça) "mehmet" "mahmat" olarak kullanılıyordu.
Özellikle Abdul Melik zamanında ve yönetiminde uygulanan araplaşma çalışmalarında MHMT/MHMD "muhammad" halinde arapçalaştırıldı. Bunu 681 yılından itibaren bastırılmış olan bir kaç parada görebiliyoruz. Bu paralarda hem Pehlevi yazısıyla MHMT geçiyor hem de Arapça "muhammad". Suriye bölgelerinde kısa süre sonraları MHMT kelimesi kayboluyor ve yerine Arapça yazı ile Arapça bir terim olan muhammad kelimesi kullanılıyor.
Abdul Melik'in bazı sikkelerinde "peygamber Musa" yazdırdığını da bildirmekte yarar var.
"Mahmed" olarak kullanımının ama bir süre daha devam ettiği belli. Çünkü 750 yıllarında ölmüş olan Şamlı Johannes (Johannes of Damascenus) Mamed (Yunanca okunuşu Mamed) isimli bir sanal peygamberden söz ediyor.
Araplaşma arapçalaştırma süresince MHMT'ın HMT ve HMD hali ile "Ahmed" "Ahmat" olarak kullanıldığın düşünmek de mümkün. Özelllikle teolojik alanda. Mesela Siyer "Ahmed"i "Muhammad" ile eşanlamlı kullanıyor. A. Sprengeri'in "Das Leben und die Lehre des Mohammad nach bisher grösstenteils unbenutzten Quellen" kitabındaki gözlemine göre 9. yüzyıla kadar ahmed/ahmad ile mohammad isimlendirmeleri arasında bir gidip gelme var. Bazan ahmed/ahmad kullanılıyor bazan mohammad.
641 yılından beri gayet açık bir şekilde hristiyan sembollerinin kullanıldığını bildiğimizden 661 yılından itibaren kullanılan MHMT ve muhammad sembollerinin İsa için kullanıldığını söylemek doğru olur.
Bu "övülen" " övülmüş olan" "seçilen" "seçilmiş olan" yani muhammad İsa'dan başka birisi değil. Bunu Abdul Melik'in Kudüs'te 693 yılında yaptırmış olduğu Kaya Kubbesi'nde de görebiliriz. (693 senesi Araplara göre 72. seneyi ifade ediyor. Bu 72 sayısının mistik bir anlamı vardır düşüncesi hemen akla geliyor. )
Kaya Kubbesi ve Abdul Melik'in politik-teolojik proğramı
Christoph Luxenberg'in çevirisi ile Kaya Kubbesi'nin iç kısmındaki yazma ve Abdul Melik'in dini ve politik proğramı:
felsendomluxenberg1.jpg
felsendomluxenberg2.jpg
felsendomluxenberg3.jpg
Benim Türçem ile bu yazıtın çevirisi:
1.
Lütufkar ve mehametli Tanrının adıyla (Seven ve sevilen Tanrının adıyla).
Tanrıdan başka Tanrı yoktur. Onun ortağı yoktur.
(Sure 64:1) Kudret ona. Övgü ona.
(Sure 57:2) O verir yaşamı (o diriltir yaşama) ve öldürür. O her şeye gücü yetendir.
2.
Övülmesi gerken (Övülesi) Tanrının hizmetcisi ve onun elçisidir.
(Sure 33:56) Tanrı ve melekleri peygambere rahmet diliyorlar.
Siz inananlar; ona rahmet ve sağlık/refah dileyin
Tanrı onu kutsasın ona sağlık/refah ve Tanrıdan merhamet (veya sevgi).
3.
(Sure 4.171) Yazı sahipleri! Kararınızda yanlış olmayın va Tanrı hakkında sadece doğruyu söyleyin.
Çünkü İsa Mesih Meyemin oğlu Tanrının elçisidir ve onun Meryeme yerleştirdiği sözüdür ve kendsiinden bir ruhtur.
Tanrıya ve elçisine inanın ve "üç" demeyin
(Bunu) bırakın! (Sizin için) iyidir.
Çünkü Tanrı birdir –övgüler ona- nasıl çocuk sahibi olsun ki.
Gökteki ve yerdeki (her şey) onundur.
Şahit olarak (sadece) Tanrı yeter.
4.
(Sure 4:172) Mesih Tanrı hizmetcisi olmaktan gocunmayacaktır (Tanrıya) yakın olan melekler de.
Kim ama ona hizmette gocunursa ve kendini üstün görürse
Onları (bir gün) yanına çağıracaktır.
5.
Rab elçini Meryem oğlu İsa'yı kutsa.
(Sure 19:33-36) Doğduğu günde öldüğü günde tekrar dirileceği günde sağlık/refah ona.
Üzerine tartıştığınız Meryem oğlu İsa böyeledir gerçeğin sözüdür.
Tanrıya evlatlık edinmek yakışmaz -övgüler ona-. Bir şeye karar verirse ol demesi yeterlidir. O olur.
(Sure 43:64) Tanrı benim rabbimdir ve sizin rabbinizdir o halde ona hizmet edin bu doğru bir çizgidir.
6.
(Sure 3:18) Tanrı kendisinden başka Tanrı olmadığını ihtar etti melekler ve yazı alimleri gerçeği (gerçek gereği) pekiştirdiler: Ondan kudretliden ve uludan başka Tanrı yoktur.
7.
(Sure 3:19) Tanrı katında doğru olan (yazıyı) kabul etmektir (yazıyla örtüşmektir) (yazı anlayışı anlamında).
Çünkü kendilerine yazı verilenler verilen bilgiden sonra birbirleriyle tartışdıkları için çelişkiye düştüler.
Kim ama Tanrının yazı işaretlerini (yazıdaki kelimeleri) inkar ederse Tanrı (ona) tez elden hesap soracaktır.
Bu çevirinin; mesela Diyenetin çevirisine uymadığının elbette farkındayım. Çünkü Christoph Luxenberg'in çevirisi Diyanetinki ile uyuşmuyor.
Bu yazıtta tarih boyunca ilk olarak ve bir yazıtta islam terimi kullanılıyor. Fakat bu terimin günümüzde bir din olarak bildiğimiz İslam ile henüz bir ilişkisi yok. Bu yazıttaki islam terimi "kabul etmek" "razı olmak" "örtüşmek" anlamında kullanılıyor.
Abdul Melik imparatorlara layık bu kubbe ile Bizans kilisesinin rakibi olduğunu bildiriyor. Kubbe üzerindeki yazıt ile bir taraftan gerçek Hristiyanlığın kendi teolojisi olduğunu ilan ediyor diğer tarafdan Bizans kilisesine yanlış teoloji uyguladığının mesajını veriyor.
Yazıtta İsa için sık sık Meryemin oğlu vurgulaması kullanılıyor. Bu İznik Konseyi (325) öncesinin Hristiyanlığının bir öğesi. İsa'nın iki tabiatlı olduğu öğretisi İznik Konseyi kararları ile Bizans kilisesinin doktrini oldu. Bizans teolojisinde İsa'nın Tanrının oğlu olduğu ön plandadır. Pers İmparatorluğunda yaşayan kiliseler ancak 410 senesinde Tizpon konseyi ile isteksiz kabul ettiler bu doktrini. Anlaşılan o ki bu doktrin Pers İmparatorluğunun doğusunda yaşayan hristiyanlara kadar erişmemiş veya onlar tarafından kabul görmemiş. Onlar hala İznik konseyi öncesi Hristiyanlığı yaşıyorlar ve en geç Abdul Melik zamnında batıya doğru yolculukarında kendi öğretilerini eski Pers İmparatorluğu topraklarına geri getiriyorlar. Güçlendikleri için de Bizans kilisesine kafa tutuyorlar.
Kaya Kubbesi'ndeki bu yazıta göre İsa
- Meryem'in oğludur
- Mesih'dir.
- muhammad'dır. Yani "seçilmiş" ve/veya "övülmüş"tür. "Seçilen"dir ve/veya "Övülen"dir.
- abd Allah'dır. Yani "Tanrının hizmetcisi"dir.
- Peygamberdir.
- Elçidir. Tanrının gönderdiğidir.
- Sözdür. Tanrının sözüdür. Tanrının Meryem'e yerleştirdiği sözdür.
- Ruhdur. Tanrının ruhudur.
- Tanrı'nın oğlu değildir.
Bu zaman dilimine dek (700'lü yıllar) ve muhtemelen 750 yıllarına dek "muhammad" terimi İsa için kullanılan bir terimdir. İsa'ya "seçilmiş" ve/veya "övülmüş" ünvanını veren bir terim.
Bu zaman dilimine kadar "muhammad" terimi ile kastedilen İslam peygamberi olarak bilinen "Muhammad" değildir. İslam peygamberi olarak bilinen "Muhammad" henüz Dünya'ya gelmiştir ne fiziksel olarak ne de bir literatür figürü olarak.
Hristiyan literatürnde İsa için "seçilmiş" "övülmüş" anlamında ünvan varmıdır bu sıfat/ünvan İsa için kullanılıyormuydu sorusu elbette akla geliyor. Bunu gözden geçirmemiz lazım.
Hristiyan Literatüründe mohammad (= Seçilmiş/Övülmüş)
Havarilerin İşleri 13 17: İsrail halkının babaları Tanrı tarafından seçilmiş bir halk.
Pavlus Mektupları Romalılar 8 33: İsaya inananlar seçilmişlermiş.
Jesaja 42 1 Tanrı "Tanrının hizmetcisine" "seçtiğim" diye hitap eder.
Lukas 9 35: Bulutlardan gelen ses İsa'ya "seçtiğim oğul" diye hitap eder.
Lukas 23 35: Başkalarına yardım etmiş olduğu için çarmıhtaki İsa ile dalga geçerler: eğer seçilmiş ise Tanrının Mesihi ise kendine yardım ede.......
Psalm 118 26: İnşaat işçileri tarafından işe yaramaz gerekçesiyle kullanılmayan bir taş köşe taşı olur. Tanrı mucizesi diye sevinen millet söyler: Tanrı adına gelen o övülsün. .
Markus 11 9: İsa Kudüs'e girerken millet bağırır: Tanrı adına gelen o övülsün. .
Markus 14 62: Büyük keşiş İsa'yı sorguya çeker: Sen büyük övülesinin oğlu Mesih'misin? İsa cevap verir: O benim....
Büyük övülesi'nin oğlu İsa da elbette övülesidir Tanrı tarafından seçilmiştir ve Tanrı'nın hizmetcisidir. Arapçası ile söylersek: İsa Abdul Melik'in muhammad'ıdır Abdul Melik'in abd Allah'ıdır.
Abdul Melik Abdul Melik'in yönetimi ve Abdul Melik'in yönettiği devletin inancı Hristiyanlıktır İznik Konseyi öncesi Hristiyanlığı.
Abdul Melik'in Kaya Kubbesi'nin iç kısmındaki bu yazıtta geçen sıfatlar açık bir şekilde Meryem'in oğlu İsa için kullanılıyor.
Dış kısmındaki yazıtta ise benzer şekilde Tanrının tek olduğunu ortağı olmadığını vurguluyor. Tanrı'nın "elçisi" "peygamberi" "övülmüşü/seçilmişi (=mohammad)" "hizmetcisi (=abd Allah)" anılıyor ona rahmet dileniyor. Tanrı'nın oğlu olma ihtimali reddediliyor. Ama isim olarak İsa kelimesi geçmiyor.
İsa kelimesi geçmese de Kaya Kubbesi'in iç kısmındaki yazıttan bütün bu sıfatların İsa için kullanıldığı gayet açık.
Tiberiya (İsrail'in batısında bir şehir) yakınlarında bulunan ve üzerinde uzaklık bildiren bir yol-dikit-taşı üzerindeki yazıt (704 yılı) Tanrının birliğini vuguluyor ortaklığını reddediyor "Övülmüşün/Seçilmişin (=mohammad)" elçi olduğunu belirtiyor. Bu yazıtta Abdul Melik kendisini abd Allah (= Allah'ın hizmetcisi) olarak tanımlıyor.
Muaviye zamanında da olduğu gibi Abdul Melik'in sikkelerinde de İsa ismi geçmiyor. Fakat sikkeler üzerindeki semboller açıkca Hristiyan sembolleridirler. Sikkelerde MHMT MHMD veya mohammad yazsa da semboller sikke sahibinin Hristiyan olduğunu açıkca belirtiyor:
Bir veya daha fazla haç işaretleri
Hristiyan liderlerinin resmi
Yahya'nın kafası
Güvercin
Balık
5 ve 7 kollu yahudi şamdanı
Palmiye
Abdul Melik'in Taş/Kaya Sikkeleri ve Kaya Kubbesi
Abdul Melik'in sikkelerindeki hemen göze batan Hristiyanlık sembolleri kısa süre sonra yerini taş ve kaya sembollerine bırakır: Üst üste yığılmış taş ve kaya sembolleri ve merdiven basamağı şeklindeki sembollere. Aynı sikkelerde mohammad yazısı da mevcuttur.
Bu sikkelerdeki yeni semboller artık Hristiyanlık sembolü olarak hemen göze batmamaktadır.
abdulmelikinstufenkreuzj.jpg
abdulmelikinstufenkreuz.jpg
abdulmelikinstufenkreuz.jpg
Taş/kaya sembolleri deyince tabi akla hemen Kaya Kubbesi geliyor. Abdul Melik'in yaptırdığı bu Kaya Kubbesi Hristiyanların en kutsal mabedi olan Kutsal Sepulkire Kilisesi ile rekabet edecek bir büyüklükte. Bu da yine Abdul Melik'in Roma Hristiyanlığına rakip olduğunu göseriyor.
Abdul Melik'in yaptırdığı bu Kaya Kubbesi Kudüs'de büyük bir kayanın etrafına yapılmış. Kubbe bu kayayı koruyor. Bina içine giren bir misafir kocaman bir kaya ile karşı karşıya kalıyor. Kubbe içindeki kayanın işlenerek dümdüz edilmemesinin bina içinde düz bir taban yapılmamasının önemli bir nedeni olmalı. Kaya Kubbesi'nin yapılmasının ana nedeni koruduğu bu kaya olsa gerek.
view-from-tower-of-david-cc-jungle-boy.jpgdome-of-the-rock-interior3-c-damon-lynch-pb.jpg
the-rock-c-christusrex.jpgrock-pd-usloc-matson-negatives. JPGCrossPatheeDome.jpg
Kaya Kubbesi içindeki kayanın 1300 yıl önceki halini bilmesek de...
Kaya sembolünün sembolik önemi sikkeler üzerinde yer almasından belli. Kaya sembolünün Abdul Melik teolojisinde önemli bir yeri olması gerekiyor. O kadar önemli ki Abdul Melik bir kaya etrafına kocaman imparatorlara layık ve o kayayı koruyan bir bina yaptırıyor Kaya Kubbesi'ni.
Paraları üzerinde artık kaya sembolleri kullanıyor diye hemen Abdul Melik'in Hristiyanlıkdan vaz geçtiğini düşünmemize gerek yok. Olsa olsa kendine göre yeni bir Hristiyanlık proğramı uyguluyor ve bunu sikkeleri ile ilan ediyordur. Kendisinin Hristiyanlık anlayışı ile Bizans klisesinin Hristiyanlık anlayışı arasındaki farka dikkat çekiyordur. Kaya sembolünün teolojik önemini ise Hristiyan literatürnde tespit edebilmemiz lazım.
Bu Kaya Hristiyanlığı(!) anlayışı en azından 750'li yıllara dek devam etmiş olmalı. Çünkü Şamlı Johannes İsmalilerin kayaları kutsal saydıklarından bahseder.
Tekvin 28 10'dan itibaren: Tanrı Yakup'a rüyasında görünür ve ona zengin bir soy müjdeler. Uyanan Yakup uyurken kafasını koymuş olduğu taşı diker ve üzerine yağ döker. Taşı diktiği yere Bet-El ismini verir: Tanrının Evi.
Tekvin 31 45'den itibaren: Yakup kayıbabası Laban ile anlaşma yapar. Anlaşmanın şahidi olarak orada bir taş kümesi oluşturulur. Laban bu taş kümesine Jegar Sahaduta (Şahitlik kümesi) ismini verir. Yakup ise bu taş yığınını hem Gal-Ed (Şahitlik kümesi) ve hem de Mizpa (gözlem kulesi) olarak isimlendirir Tanrı Yakup'u ve Laban'ı bu kuleden(!) gözleyecektir.
Psalm 118 22: İnşatcıların işe yaramaz diye attıkları taş mucizevi bir şekilde binanın köşe taşı olur ve herkesi sevindirir.
270-345 yılları arasında yaşamış olan Aphrahat Demonstrations kitabında çeşitli İncillerden ve Tevrat'dan da alıntı yaparak taşın-kayanın önemini anlatır: Dinle! (Anlattıklarım) kayanın üzerine kurulmuş inanç üzerinedir ve kaya üzerine dikilmiş bina üzerinedir. ... Şimdi de; İsa peygamberler tarafından kaya diye adlandırılıyordu. dediğim iddiama geliyorum. Davut eskiden beri onun hakkında hep şöyle söylerdi: İnşatcıların işe yaramaz diye attıkları taş binanın anataşı oldu. . O taş İsa'dır. O (son taş olarak) halkların oluşturduğu bina üzerinde yükselmese ve (temel taş olarak) onların binası yükselmese başka türlü son taş olabilir miydi? Rab der ki: Bak! Zion dağına zarif bir taş koyuyorum önemli bir açıya (köşeye?) temel duvarının anataşı olarak. Kim ki ona inanır ondan korkmasın. Ama kim ki onun üzerinden düşer işte o kırılır. Danyal da İsa olan bu taşdan sözetti. Dedi ki: O taş dağdan kesilmiştir. Ama insan eli ile değil ve resimi parçaladı ve bundan bununla Dünya doldu. ... Başlangıçta o (Tanrı) bu kayaya işaret etti ve söyledi: Bu kayada yedi tane göz açacağım. ... Simon'un da ismi kaya idi inancından dolayı ona kaya denirdi.
Aphrahat'ın taş ve kaya hakkında bu anlatımı "Şu kaya üzerine bir Kaya Kubbesi yapın!" der gibi duruyor.
Abdul Melik'in Aphrahat'ın eserlerinden ve düşüncelerinde haberi var mıydı bilmiyoruz. Ama İsa'nın kaya özelliğinden ve kayanın teolojik öneminden haberdar olduğu ve inanç sistemini belirlediği kesin: Abdul Melik ve danışmanlarının kendilerine göre bir Hristiyanlık anlayışı vardı: Roma kilisesi ile uyuşmayan bir Arap Hristiyanlığı. Bu Hristiyanlıkda kaya İsa idi üzerinde taş-kaya sembolleri bulunan sikkelerdeki mohammad terimi ise İsa'yı ifade etmek için kullanılıyordu. Övülmüş/Seçilmiş (= mohammad) kişi İsa ismi ile anılmasa dahi o İsa'ydı.
Abdul Melik ve yönetimi kullandıkları sembollerin Hristiyanlık sembolü olduğunu elbette biliyorlardı. Sikkelrdeki kaya sembolünün ve mohammad teriminin Hristiyalığın İsa'sını ifade ettiğini elbette biliyorlardı. Fakat artık bu semboller alışılagelmiş Hristiyanlık sembolleri (mesela haç sembolü) olmadığı için hemen göze batmıyordu. . Bir normal vatandaş kendisi bir hristiyan dahi olsa eline bu sikkeyi aldığında büyük bir ihtimalle ne İsa'yı aklına getiriyordu ne de Hristiyanlık dinini.
Kaya Kubbesi'nin merkezindeki kutsal kaya elbetteki İsa'yı temsil ediyordu. Bunun çevresindeki 4 kalın sütun kubbeyi taşıyor. Bu 4 tane taşıyıcı kalın sütun bazı Pers ateş tapınaklarında ve Ermeni kiliselerinde kullanılan bir yapı sistemiydi (Mesela Etchmiadzin). Bu 4 taşıyıcı sütün arasındaki 12 zarif sütün ise İsa'nın 12 havarisini temsil ediyor olsa gerek.
I. Velid ve Sonrası Yazıtlar
I. Velid 707/708 yıllarında Şam'da şimdiki adı ile Emevi Camisini yaptırır. Bir kilise stilini de andıran bu cami üzerinde bulunan yazıt Kaya Kubbesi üzerindeki yazıta benziyor. Bina daha önce burada bulunan bir kilise yıkılarak üzerine yapılmiş. Bu eski kilisenin önemi içinde Yakup'un kafasının bulunduğuna inanılmasıydı. Hala da Emevi Camisinde bulunan bir kutuda Yakup'un kafatasının bulunulduğuna inanılır.
Velid'in bu yazıtına göre:
Gerçek/doğru/hak (= din) olan inkar edilemez. Doğru yanlıştan (yazı olarak) ayrılmıştır.
Daha sonra; Tanrı'nın birliği ve ortaksız olduğu vurgulanır.
Peşinden; Pegamberimiz Övülmüştür/Seçilmiştir (mohammad) denir. Tanrı'dan ona refah ve kutsama dilenir. Son olarak da Tanrı'nın hizmetcisi (= abd Allah) Velid'in bu binayı yaptırdığı burada bulunan eski binayı yıktırdığı belirtilir.
Yazıtta geçen rasul ve mohammad Kaya Kubbesi'nde de olduğu gibi İsa için kullanılmış olsa da İsa ismi anılmaz. Ne Meryem'in oğlu İsa olarak ne de yalnız başına İsa olarak. Babası gibi Velid de kendisini abd Allah (Tanrı'nın hizmetcisi) olarak ünvanlandırır.
Başka bir yazıt Qasr al-Hayr'da Suriye'de Palmira yakınlarında) ve 732 yılından kaynaklanıyor. Muhtemelen Hişam'ın yazıtı.
Diğer yazıtlar Medine'deki camide ve 757 yılından kalmadır. Fakat kimin yazdırdığı belli değil.
Yazıt sahipleri kendilerini Allahın hizmetcisi (= abd Allah) olarak isimlendirseler de yazıtlarda peygamber elçi kelimeleri geçse de bu peygamber Allahın hizmetcisi (= abd Allah) olsa da İsa veya Meryem'in oğlu İsa geçmese de... Bu sıfatlandırmalarla İsa anlatılıyordur.
Bu döneme kadar bir yazıtta açıkca Abdullah'ın oğlu Muhammed yazmadıkca mohammad kelimesini İslam peygamberi Muhammed olarak anlamamız için hiç bir neden yok. Böyle bir yorumlama yanlış olur.
Ve yine; bu döneme kadar bir yazıtta açıkca Abdullah'ın oğlu Muhammed yazmadıkca abd Allah kelimesini İslam peygamberi Muhammed'in babası Abdullah olarak yorumlamamız için hiç bir neden yok. Böyle bir yorumlama yanlış olur.
Kudüs'ten Medine'ye kadar uzanan bu yazıtlar zamanın yönetiminin başında bulunanların politik-teolojik proğramıydılar. Ve hepsi de birbirine benzer ortak bir poltika izliyorlardı: Tanrı tekdir ortağı yoktur (= İsa Tanrı'nın oğlu değildir. ) proğramı. İsa için Meryem'in oğlu mohammad (= Seçilmiş/Övülmüş) abd Allah (= Tanrının hizmetcisi) rasul (= peygamber) gibi ünvanlar kullanılıyorlar ve onun için Tanrı'dan refah dileniliyorlardı.
İsim olarak İsa ama artık bu ünvanların arkasında gölgesinde tamamen kaybolmuş durumdaydı artık. Belki de Medine'deki yazıt mohammad kelimesi ile son olarak İsa'yı kastediyordu. Artık mohammad (=Seçilmiş/Övülmüş) teriminin içi yeni malzemelerle doldurulabilir hale gelmişti.
A. Sprenger İbn Saad'dan (Ölümü 845) peygamberin isimlerini alıntılar: Buna göre peygamber altı ismi olduğunu anlatır. Bunlar muhammad (övülmüş) ahmad (övülmüş) khatim (mühür) haşir (diriltici) akip (son peygamber) mahiy (günah affedici can verici). A. Sprenger'e göre bunların hiç birisi isim gibi durmuyor. Hepsi bir sıfat bir vasıf bir lakap olarak daha uygun duruyor.
Gerçekten de; bu isimlerin(!) hepsi sadece teolojik anlam içeren sadece teolojik önemi olan sıfatlardan başka bir şey değiller. İsa ile de doğrudan ilgileri var. İsa'nın Övülmüş olması günahları/suçları affetmesi diriltmesi vs. İsa için anlatılan yaygın hikayelerdir. Anlaşılan o ki 9. yüzyılda anlatılan Muhammed efsanesinin geçmişinin yine bir efsane olan İsa'nın özelliklerinden kaynaklandığı toplumun bilincinde mitoloji olarak hala devam ediyor.
Arap peygamberi Muhammed'in doğuşu
Saltanat sahipleri yazıtlarının ne anlama geldiğini elbette biliyorlardı. Fakat içinde mohammad terimi geçen yazıtlarda İznik Konseyi öncesi olup İsa ile doğrudan ilişkisi olan terimler (İsa Meryemin oğlu Tanrının hizmetcisi Tanrının sözü Tanrının ruhu…) azaldıkca ve bunun yerine mohammad terimi ile beraber kullanılan peygamber ve elçi terimleri ön plana çıktıkca mohmmad terimini kendi başına buyruk bir kişilik zannetmek mümkündü. Ve böyle bir algılama başlamış olmalı: Tanrı'nın elçisi ve peygamberi Muhammed anlamında bir algılama. Bu algılama sürecinde abd Allah terimi de nihayet Arap peygamberi Muhammed'in babası olan Abdullah rolünü yüklenebildi.
Orta Doğu dışındaki hristiyanlar için ise mohammad terimi zaten yabancı bir terimdi. Bu Arapça terimin İsa ile ilişkisi Bizans topraklarında bilinmiyordu. Bizanslıların bu terimi bir arap keşişi bir arap rahibi bir arap piskoposu bir arap havarisi ve/veya bir arap peygamberi olarak algılaması doğaldı.
Diğer taraftan Muaviye de dahil olmak üzere Abdul Melik ve soyu Pers İmparatorluğunun doğusundan (Hazar Denizi civarından) geliyorlardı. Bunlar eski Bizans topraklarından Mezopotamya'dan persler tarafından zorla göç ettirilmiş İznik Konseyi öncesinin hristiyan arapları arabi-leriydiler.
Arabiler yüzyıllar sonra doğudan batıya doğru gelirken Kuran'ın ilk materyallarını da birlikte getirmiş olmaları ve bu materyalları Arapça'ya tercüme etmiş olmaları gerekir (şimdilik mekki ayetler diyelim). Çünkü Christoph Luxenberg'in filolojik çalışmalarına göre (The Syro-Aramaic reading of the Koran) Kuran dilinin kökeni Süryanice/Aramice'ydi. Bu; günümüze kadar gelebilmiş ve bu yazıda da değinilen bütün Arapça yazıtlar için de geçerli. Bu Arapça yazıtların dilinin öncülü de Süryanice/Aramice idi.
Araplaşma/Araplaştırma çalışmaları Muaviye zamanında ön planda olmasa da mevcuttu. Fakat Abdul Melik ve sonrasında araplaşma/araplaştırma çalışmaları gayet yoğundu. Egemenlik kendisini Arap olarak görüyordu. Kudüste Siyon Dağ'ında Şam'da Medine'de vs. mabetler tapınaklar yaptırılması araplaşma politikasının bir parçasıydı. Araplaşma politikasına arap alfabesinin mabetlerdedeki yazıtlarda ve sikkelrde kullanılması da dahildi. Bu kimlik arayışı döneminde bir arap peygamberine ihtiyaç duyulduğunu anlamak hiç de zor değil.
Araplar arasından bir elçi (Sure 9:128) bir Arap Peygamberi her şeyin başında olmalıydı her şeyi o başlatmalıydı. Sözüne güvenilir bir elçi olarak Tanrı'dan haberler getirmeli o güne kadarki hali ile elde bulunan Arapça Kuran'ı ilan etmeli ümmete bildirmeli müjdelemeliydi.
Avesta'nın toplanmasını Avesta'ya eklemeler yapılmasını örnek alan eski arabiler günün egemen arapları ellerindeki bu materyalları 7. ve 8. yüzyıl süresince kutsal/değerli/anlamlı/doğru/geleneksel olarak algılanan sözler ekleyerek (şimdilik medinevi ayetler diyelim) materyalların hacmını genişlettiler. Tabi Arap peygamberi Muhammed yönetici ve ruhban kesimin politikasını desteklemeli ve Tanrı'dan hüküm içeren yaşam tarzını günlük hayatı düzenleyen hukuk sistemini belirleyen inanırları arasında birlik isteyen kanun mahiyetinde ayetler de getirmiş olmalıydı. Bu eklemelerin bir çoğu muhtemelen halk arasında zaten biliniyor anlatılıyordu.
Şamlı Johannes'e (John of Damascus) göre Arap İnancı
650-754 yılları arasında yaşamış babası gibi Şam'da devletin merkezinde ve devlet idaresinde önemli görev yapmış olan Şamlı Johannes kitabı liber de haeresibus (= Über die Heräsien = Mezhepler/Sapkınlıklar üzerine kitap) İsmalilerin inancını bir Hristiyanlık mezhebi/sapkınlığı olarak görür. Kitabında diğer Hristiyanlık mezheplerini eleştirdiği gibi İsmalilerin bu Hristiyanlık mezhebini de eleştirir. İsmalilerin inacı olan bu mezhep Şamlı Johannes'in kitabında 100. mezhep olarak eleştirilir.
Şamlı Johannes'in eleştiri yazısında İslam Kuran sure ayet gibi terimler isimler geçmez. Bunun yerine yazı geçer. Kadınlar Suresi için (Sure 4) kadınlar yazısı Sofra/Masa suresi için (Sure 5) sofra/masa yazısı İnek/Sığır Suresi için (Sure 2) inek/sığır yazısı terimini kullanır. Şamlı Johannes'in elinde ya parçalar halinde yazılar vardı ya da bir kitap. Fakat bu kitabın ismi yoktur. En azından ama bu kitabın ismi henüz Kuran değildir bir yazıdır.
Bu arada belirtmem lazım Sure 2 ve Sure 5 için söylenilen bazı cümlelerin Şamlı Johannes'e ait olmadığı Şamlı Johannes'in yazısına sonradan eklenildiği tahminleri de mevcut.
Şamlı Johannes İsmaililerin taşı/kayayı sevdiklerini kutsal saydıklarını tapındıklarını belirtir
Şamlı Johannes Kuran'dan bazı surelere atıf yapar: Sure 5 116-117 (İsa-Tanrı sohbeti); sure 4 (Dört kadın ve yanında binlerce cariye alma kuralı); Sure 33 37-40 (Zeyd'in eşi macerası); sure 2 230 (boşadığı eşini ancak başka bir erkekle evlendirdikten sonra alma)… Bunlar bu döneme kadar Kuran materyalları içinde bulunan surelerdir.
Şamlı Johannes'in elindeki yazıda geçen surelerin günümüzdeki Kuran'daki hali ile kelime kelime uyuşup uyuşmadığını bilmiyoruz. Ama 5. sure için söylediği „İsa Tanrı'dan bir sofra/masa istedi ve o da ona verdi" cümlesinden en azından o zamanın 5. suresinin günümüz Kuran'ın 5. suresinden daha değişik olduğunu anlıyoruz.
İlgininç olarak Şamlı Johannes'in elindeki yazı uzun bir şekilde Tanrı'nın dişi devesine de değinir. Bu devenin bir dişi yavrusu da vardır. Deve iki dağ arasına ancak sığabiliyor bir içişte bütün dereyi kurutuyor. Derenin suyunu bir gün insanlar ertesi gün deve içiyor. Buna karşılık deve insanlara süt veriyor. Daha sonra insanlar tarafından öldürülüyor yavrusu ise Tanrı tarafından alıkonuyor. Bu dişi deve hikayesi günümüzdeki Kuran'da bu hali ile geçmediğinden bu hikayenin 750 yılları sonrasında Kuran materyallarından çıkartıldığını değiştirildiğini anlıyoruz.
Fakat Şamlı Johannes'in eleştirisine göre İsmaililer bu yazılarının bir Mamet tarafından söylendiğine Mamet'e bu yazıların uykudayken Gök'ten verildiğine inanıyorlardı.
Burdan yola çıkarak Arap Peygamberi hareketinin 700-750 yılları arası başladığını tahmin edebiliriz. Piyasada Kuran'ın öncül materyalları mevcut. Fakat henüz tamamlanmış değil henüz eklemeler çıkarmalar değiştirmeler yapılıyor. Yani; bu materyalların kapsamı henüz açık.
Bu materyalların ismi henüz Kuran değil. Kuran'ın öncülleri henüz sure ve ayetlere ayrılmamışlar. İsmalilerin bu Hristiyanlık mezhebinin ismi henüz İslam olmadığı gibi henüz bir ismi de yok. İsmaililer şimdilik sadece bir Hristiyanlık mezhebinin öğretisini yaşıyorlar ve bu Hristiyanlık mezhebini temsil ediyorlar.
Şamlı Johannes'in bu eleştirisi Hristiyanlık mezhepleri arasında bol bol yapılan tartışmaların bir parçasıydı. 700'lü yıllarda Arap Peygamberi için kullanılabilecek bir Mohammad teriminin olmadığını biliyoruz. Şamlı Johannes ama 750 yılları civarında bir Mamet'den bahsediyor. Bu durumda; Arap Peygamberi Muhammed inancı da 700-750 yılları arasında başlamış olmalı. Önce bir Hristiyan keşişi veya havarisi olarak Mamet/Muhammed. 750 yıllarından sonra 8. yüzyılın sonlarında 9. yüzyılın başlarında artık bir Arap peygamberi Muhammed'e dönüşmüş olmalı. Öğretisinin ismi henüz „İslam" değil. Artık bu Muhammed Hristiyanlık ve Yahudilik inancı öğretilerini yanlış bulan yeni bir inanç sistemi yeni bir din getiren peygamberdir.
En erken bu zaman diliminde 8. yüzyılın sonlarında 9. yüzyılın başlarında bir Arap peygamberi için bir hayat hikayesi bir biyografi uydurma/yazma denemeleri başlamış olabilir. Önceleri İsa için kullanılan muhammad terimi nihayet Arap peygamberi Muhammed olarak Arap Yarımadası'nda Dünya'ya gelip arz-ı endam edebilir hale geldi. Kaçan balık büyük olur misali bu Muhammed etkinliğini 7. Yüzyılın başlarında göstermiş olmalıydı.
Bu başlangıç denemelerini tanımıyoruz. Muhammed biyografilerinin hadis derlemelerinin tarih kitaplarının istisnasız hepsi 9. ve 10. yüzyıla tarihlenmiş durumda. Fakat elimizde 9. ve 10. yüzyıldan kalma herhangi bir Muhammed biyografisi de bulunmuyor. Biyografilerin 9. ve 10. yüzyılda yazılmış olduğu bilgisi 9. ve 10. yüzyıldan yüzyıllar sonrasının eserlerinin verileri. Fakat bu eserlerin bu bilgilerinin gerçekliği hakkında herhangi bir bilimsel araştırma henüz mevcut değil.
9. ve 10. yüzyılda büyük bir tarihselleşme/tarihselleştirme akımı başlamış olmalı. Peş peşe eserler ortaya çıkıyor: Halk arasında bilinen hikayeler Muhammed'e bağlanıyor yeni hikayeler uyduruluyor.
Muhammed figürü etrafında uydurulan bu hayali Dünya'nın zenginliğine (Muhammed'in akrabaları eşleri cariyeleri sahabeleri arkadaşları raviler maceraları savaşları kervan baskınları hadisleri vs. ) bakarsak bu kadar olayı tek bir insanın tek bir insan ömrü süresi içinde yaşamış olması imkansız. Bu insan paygamber dahi olsa bu mümkün değil. Bu hayatı yaşamak için muhtemelen 10 veya daha fazla insan hayatı kadar bir süre gerekli. Bu zengin hayal dünyası bize zamanın araplarının tarihselleşme/tarihselleştirme çalışmalarına ne kadar önem verdiklerini gösterdiği gibi kendilerine kimlik arama çalışmalarının bir kompleks duygusuna dönüşmüş olduğunu da gösteriyor.
Bu tarihselleştirme çabaları günümüzde de devam etmekte:
Mesela günümüzde internet ortamında dahi yeni hadisler uyduruluyor ve zincirleme maillerle müslüman alemine duyuruluyor.
Kuran'da nerede bir peygamber elçi sen vs. gibi terimler geçiyorsa parantez içinde Arap peygamberinin ismi olan Muhammed kelimesi ekleniyor.
Ayetlerde elçi peygamber sen ve muhammed
Y. D. Nevo ve J. Koren'e göre Kuran'da İbrahim 79 sefer geçer. Musa 136 Harun 20 İsa 24 Meryem 34 Adem 25 Nuh 33 sefer geçer. Firavun dahi 74 sefer geçtiği halde muhammad sadece ve sadece 4 yerde geçer. Bunun haricinde peygamber (nabi) 43 sefer ve değişik halleri ile elçi (rasul) 300'den fazla yerde geçer.
Kuran'ın tamamlanmasının 150-200 yıl sürdüğünü bildiğimize göre bu sure içinde Kuran'a eklenen ayetlerden bu sürece paralellik göstermelerini bekleyebiliriz. Mesela ayetler için kabaca şöyle bir zaman sıralaması ortaya koyabiliriz:
En eski ayetler: Bunlar arabilerin zorla doğuya göç ettirildiklerinde yanlarında götürdükleri lectionary olsa gerek. Lectionary kiliselerde kutsal kitapları yorumlamak doğrulamak tasdiklemek için yazılan ve vaiz diye cemaata okunan yazmalardı. Tabi bu yazarın kendi yorumuydu ve lectionary yazarı yorumunda yanlış gördüğü diğer yorumculara da atıflarda bulunuyordu. Muhtemelen doğudaki yaşamları esnasında da ellerindeki lectinarylere eklemeler çıkarmalar yapmışlardır. Bunlar Süryanice Aramice ile yazılmış yazmalardı. Bu ayetlerde elçi peygamber sen vs. gibi peygamber ifade eden terimlerle ancak Hristiyanlık ve Museviliğin peygamberleri havarileri kastedilmiştir.
7. yüzyılın ortalarında Arapça'ya çevrilen bu yazmalara eklemeler yapıldıysa bu ayetlerde geçen elçi peygamber sen vs. gibi peygamber ifade eden terimlerle beraber Tevrat ve İncil tasdik ediliyorsa burada kastedilen de yine Hristiyanlık ve Museviliğin peygamberleridirler. Bu ayetler İncil ve Tevratın değiştirilerini ifade etseler dahi bu sadece mezheplerarası tartışma kültüründen kaynaklanan bir ifade tarzıdır. Bu ayetler henüz yeni bir dinin habercisi değildirler.
Kuran'ın İncil ve Tevrat'a eşdeğer olarak görüldüğü ayetler artık yeni bir dinin habercisidirler. Bunlar en erken 8. yüzyılın ikinci yarısında eklenmişlerdir. Ama Arap peygamberi Muhammed hareketinin başlangıcından dolayı bir kısmı 8. yüzyılın ilk yarısında da Kuran'a eklenmiş olabilirler.
Kuran'ın diğer kitaplardan üstün olduğunu ifade eden ayetleri ve Hristiyanlığı Museviliği hristiyanları yahudileri karşına alan onları „diğerleri" olarak gören ayetlerin peygamberi artık Arap peygamberi Muhammed'dir. Dini ise içinden çıkmış olduğu dinlerden ayrılmış kendi ayakları üzerinde duruyordur. Artık diğer kitapları eleştirebilir onlar hakkında hüküm verebilir inanırlarına hakaret edebilir. Böylesi ayetleri 8. yüzyılın 2. yarısının sonuna 9. yüzyılın ilk yarısına tarihlememiz gerekir. Artık Arap peygamberi Muhammed için biyografiler hazırlamak yazmak için ortam uygun hale gelmiştir. Artık Arap peygamberi Muhammed bir literatür figürü olarak Dünya'ya gelebilir.
Başarı suresi 48:29 (Fetih 48:29)
Sure bir ordu komutanının milleti savaşa yönlendirme konuşmasını andırıyor. Fakat konuşmayı yapan bir ruhban sınıfı üyesi; bir rahip bir imam. Her halükarda bir din adamı. Savaşa gideceklere bahçelerde mükafatlar vaadederken gitmeyecek olanlara cezalar kesiyor. Konuşmacı bedevilerin savaşa isteksiz olmalarından dolayı dertli.
Surede 24. ayette Mekke kelimesi 29. ayette ise mohammad terimi geçiyor. Kuran'da Mekke kelimesinin geçtiği tek ayet budur.
Mekke ve Medine 8. yüzyılın ortalarına dek tarihde hiç bir rol oynamadılar. Bu zamana dek bu şehirler hakkında hiç bir tarihi kayıt bulunmuyor. Ancak 756 yılında Medine'deki mabetin yapımından sonra gözler Arap Yarımadasına çevrilmiş olmalı. Bu tarihten on yıllar sonra bu bölge genişlemiş önemi artmış olmalı.
Mekke ismi tarihi kayıt olarak ilk defa 8. yüzyıldan kalma bir İspanyol kroniğinde geçer (Geschichte der Gothen Vandalen und Sueben) (754 ylına dek tarihi içerir. ). Fakat bu kronikdeki Mekke Mezopotamya'da Ur ve Harran arasında İbrahim'in evinin olduğu yerdedir Arap Yarımadası ile hiç bir ilgisi yoktur.
Arap Yarımadasındaki Mekke ise 9. yüzyılın ilk yarısında Mekkede bastırılan sikkelerle ilk olarak tarihi kayıtlara geçmiş olur. İlk sikkeler 822 ve 824 tarihlidir. Uzun süre Mekke ismi yine anılmaz olur. Ve nihayetinde 870 yılında ilk olarak bir altın sikke 874 yılında ise ilk olarak bir gümüş sikke bastırılır. Mekke'de bastırılan gümüş sikkeler düzensiz aralıklarla on yıllar boyunca devam eder.
Önemsiz bir yerde sikke bastırılmayacağına göre Arap Yarımadasındaki Mekke'nin önemi 9. yüzyılın ilk yarısında artmış olmalı. Muhtemelen 9. yüzyılın 2. yarısında ise Arap dininin merkezi haline gelmiştir.
Bu ise bize 24. ayetin en erken 9. yüzyılın ilk yarısında Kuran'a eklenmiş olduğunu bildirir. Eğer Mekke'deki Kabe bu zaman diliniminde kutsal bir mabed olarak faaliyete geçti ise ve kurban geleneği fonksiyonunu üstlenmiş idi ise 25. ayet de ancak 9. yüzyılın ilk yarısında Kuran'da yerini almış demektir. Çünkü 25. ayette kutsal yer ziyaretinden ve kurbanlıklardan bahsediliyor.
muhammad terimi ise son ayet olan 29. ayette geçiyor. Bu cümledeki muhammad terimini artık tarihselleştitilmiş bir Arap peygamberi olarak „Muhammed Tanrının peygamberidir. " şeklinde anlarsak 29. ayet en erken 8. yüzyılın 2. yarısında muhtemelen ama 24. ve 25. ayet ile birlikte 9. yüzyılın ilk yarısında Kuran'a girdiğini kabul etmemiz gerekir.
Fakat 29. ayet „Övülmüş/Seçilmiş Tanrının peygamberidir. " diye de tercüme edilebilir. Bu durumda muhammad henüz tarihselleşmemiş olup henüz bir sıfattır: İsa için kullanılan bir sıfat. Öyleyse 29. ayet hem 7. yüzyılda hem de 8. yüzyılın ilk yarısında da ikinci yarısında da Kuran materyalları arasına eklenmiş olabilir. Bunu ayetin devamında Tevrat ve İncile yapılar atıflar da destekler.
muhammad suresi 47:2
Derli toplu olmadığı için sure hakkında genel bir şey söylemek mümkün değil. Kızgın bir Tanrı bol bol kendisini över inanmayanların kafalarını kestirir cenneti ve cehennemi bol bol betimler bağış yapılmasını ister…
Konumuz için önemli olan ilk dört ayeti bir bütün olarak görebiliriz. Rudi Paret'in tercümesi ile:
1. İnanmayıp (çevresini) Tanrının yolundan alıkoyanların işlerini başarısız kılar. 2. İnanaların doğru iş yapanların ama ve Muhammed'e indirilene –ki Tanrıdan gerçektir- inanaların günahlarını affeder ve işlerini yoluna koyar. 3. … 4. Eğer siz … inanmayanlarla bir araya gelirseniz (kılıçla) onların boyunlarına vurun.
Paret mohammad terimini Arap peygamberi Muhammed olarak tercüme etmiş burada. 9. yüzyıl içinde tarihselleşmeye başlayan bir Arap peygamberini göz önüne aldığımızda böyle bir tercüme prensip olarak elbette mümkün. Bu durumda ayet 9. yüzyılın ilk yarısında Kuran'a girmiş olabileceği gibi daha büyük bir ihtimalle 9. yüzyılın 2. yarında Kuran'a girmiş olduğunu düşünebiliriz. Fakat 2. ayette geçen ve sadece „Muhammed'e indirilene" inanmakla „günahların affedilemesi" prensibini Arap peygamberi Muhammed ile bir arada düşünmek pek mümkün değil.
2. ayette geçen mohammad terimi Övülmüş/Seçilmiş (= İsa)olarak anlaşıldığında Övülmüş/Seçilmiş'e indirilen ve Tanrıdan gerçek olan şeyi başka bir ayette mesela Meyrem suresinde (19:30) daha belirgin kelimelerle ifade edilmiş bir halde bulabiliriz: Meryem suresinde henüz bir bebek olan İsa; Ben Tanrı'nın hizmetcisiyim. O bana yazıyı verdi ve beni peygamber yaptı. der. Tabi Kuran'da Tanrı'nın birisine yazıyı vermesi olayı sadece İsa ile sınırlı kalmıyor. Kuran'da benzer anlatımlar Musa için de kullanılıyor.
Sonuç olarak bu suredaki mohammad teriminin Övülmüş/Seçilmiş olarak anlaşılması gerekir. Bu durumda; Övülmüş/Seçilmiş (=mohammad) suresinin (Sure 47) 2. ayeti 8. yüzyılın 2. yarısından önce bulunmaktadır Kuran materyalları içerisinde: Arap peygamberinin henüz tarihi bir şahsiyete büründürülmediği Kuran materyallarının henüz bir lectionary olduğu ve Arap inancının henüz bir Hristiyanlık mezhebi olduğu zamanda ve ortamda.
Gruplar suresi 33:40 (Ahzap 33:40)
Gruplar suresini de genel olarak tanımlamak mümkün değil.
Ayet 6'da garip bir cümle var: Peygamberin eşleri sizin annelerinizdir.
Surenin 37. ayetinden 40. ayetine kadar olan bölümü bir bütün olarak görebiliriz. Bu ayetlerde anlatılan: Peygamber üvey oğlu Zeyd'in ismi bilinmeyen eşine gönül vermiştir. Tanrı ise o kadını Zeyd boşandıktan sonar peygambere verir. İnsanlardan çekincesinin gereksiz olduğu bildirilir çünkü „Tanrı daha önce gelip gitmiş olanlarda da böyle yapmıştır. " Nihayetinde 40. ayete göre „Muhammed sizin kocalarınızın babası değildir. O Tanrı'nın elçisi ve peygamberlerin mührüdür. "
Peygamberlerin mührü terimi son peygamber anlamında kullanılıyor. Ayet 40'daki mohammad artık gerçekten Arap peygamberi Muhammed'dir. Artık tarihselleşmiş ve Seçilmiş/Övülmüş'lükden (=İsa'lıkdan) kurtulmuş olan Arap peygamberi Muhammed'dir. Araplaşma/araplaştırma akımının sonucu olsa gerek araplar peygamberlerine son peygamber olma görevini de yüklemişler.
Gruplar suresinin 37. - 40. ayetleri Muhammed'in artık tarihselleşmiş olduğu bir zamanda 9. yüzyılın başlarında veya ortalarında Kuran materyallarına eklenmişlerdir.
Bunu sure içinde bir bütün oluşturan 3 ayette de (ayet 50-52) görebiliyoruz. Bu ayetlerde Arap peygamberinin ismi tekrar geçmese de ona çeşitli kadın grupları ile evlenmeye müsaade verilir. Sahip olduğu köle kadınlar ise ona her zaman serbesttir. Sadece ona özel olmak üzere kendisini ona hediye etmek isteyen kadınlarla da evlenmeye izinlidir. Bu izin özel olarak sadece Arap peygamberinedir. Başka kimseye değildir. Bu kadınlara nasıl davranacağı ise sadece onun keyfine bırakılır.
Ayet grubu 50-52 ve muhtemelen 50-59 numaralı ayet grubu da çok sonraları Arap peygamberi Muhammed ile beraber Kuran materyallarına girmiş olmaları gerekir. Çünkü bu ayetlerde Hristiyanlıkda ve Musevilikte normal sayılmayan (en azından dini bir kural olmayan) evlilik kuralları mevcut.
Bütün bu ayetler Siyer anlatımını hatırlatır olduğundan Siyer'in yazılmasından kısa süre önce Kuran materyalları arasına girmiş olmalılar.
Muhtemelen bu evlilik kuralları ve kadınlar için konulmuş davranış kuralları araplar arasında zaten mevcuttu fakat Hristiyanlık ve Musevilik ile çelişiyordu. Bu yüzden hristiyan araplar sıkıntı çekiyorlardı. Tarihselleştirilen bir Arap peygamberi onun kutsal kitabı ve artık onun Hristiyan olmayan „yeni dini" sayesinde bu Arap geleneği ‚dini bir günah" olmaktan kurtulmuş oldu. Başka bir ihtimal ise halk arasında anlatılan (gerçek veya efsane) bir Arap şeyhinin evlilik maceraları Kuran materyallarına girerek ahlaki bir Arap normu haline geldi. Tabi başka ihtimaller düşünmek de mümkündür.
İmran'ın soyu 3:144 (Al-i İmran 3:144)
Rudi Paret'in tercümesi ile
144. Muhammed sadece bir elçidir. Ondan önce (başka) elçiler gelip gittiler. O eğer (kendiliğinden) ölürse veya (savaşta) öldürülürse geri mi döneceksiniz? Kim geri dönerse (bununla) Tanrı'ya zarar vermez. Ama Tanrı minnettar olanları mükafatlandırır. 145. Kimse ölmez sadece Tanrı'nın izni ile ve öngörülene (yazıya) göre. …
Paret yazı terimini öngörülen olarak tercüme etmiş burada. Paret'in parantez içi eklemelerini kaldırır ve mohammad terimi yerine Seçilmiş/Övülmüş yazarsak ayet şöyledir:
144. Seçilmiş/Övülmüş sadece bir elçidir. Ondan önce elçiler gelip gittiler. O eğer ölürse veya öldürülürse geri mi döneceksiniz? Kim geri dönerse Tanrı'ya zarar vermez. Ama Tanrı minnettar olanları mükafatlandırır. 145. Kimse ölmez sadece Tanrı'nın izni ile ve yazıya göre. …
İmran'ın soyu 3:144'ün ilk 2 cümlesi Sofra/Masa Suresi 5:75'de de hemen hemen aynı kelimelerle geçer ve ayrıca o elçinin ismi de verilir: İsa.
Sofra/Masa Suresi 5:75: Meryem'in oğlu İsa sadece bir elçidir. Ondan önce (başka) elçiler gelip gittiler.
Öyleyse İmran'ın soyu 5:144'de geçen mohammad terimi Arap peygamberi Muhammed değil Seçilmiş/Övülmüş'dür. Geçek ismini söylersek Meryem'in oğlu İsa'dır. Hristiyanların peygamberi İsa.
Aynı surede geçen ve o gelip giden elçilerin söylediği „Rabbimiz! Suçlarımızı bağışla…" (3:147) sözleri hristiyanların dillerinden düşmeyen pederimiz duasını andırıyor.
Zaten İmran'ın soyu suresinde bol bol Tevrat ve İncil'den bahsediliyor bir çok yerde de Meryem ve İsa bahsi geçiyor: Meryem'in İsa'yı dünyaya getirme macerası uzuuuun uzun anlatılıyor İsa vaizlere başlıyor havarileri ile tanışıyor Tanrı İsa ile konuşuyor İsa Adem gibidir vs. vs. vs. vs. Bazı yerlerde İsa ismi verilmeden bir elçi ve bir hizmetci'den bahsediliyor.
İmran'ın soyu suresinde bir çok ayette geçen ve diğer kitapları doğrulayan yazı elde bulunan Kuran materyallarından başka bir şey değildir. Bu ise vaizcilerin sık sık kullandığı bir lectionary'dir.
İmran'ın soyu suresinde 55. ayetinin „"Ey İsa! Şüphesiz senin hayatına ben son vereceğim. Seni kendime yükselteceğim. " cümlesi Yükseltme Hristiyanlığı'ndan başka bir şey değildir.
Yükseltme Hristiyanlığı: İsa önce ölür/öldürülür. Sonra Tanrı'ya yükseltilir. Böylece İsa tanrısallık özelliğini kazanmış olur.
Enkarnasyon Hristiyanlığı: İsa enkarne olmuş Tanrı olarak dünyadadır.
İmran'ın soyu suresinin 144. ayeti (muhtemelen 147. ayete dek) mohammad teriminin Seçilmiş/Övülmüş anlamıyla anlaşıldığı ve İsa için kullanıldığı zaman diliminde mevcut olan Kuran materyallarında bulunuyordu. Yani 7. yüzyıldaki Kuran materyallarında.
Kuran'da sadece 4 yerde mohammad terimi geçer.
Sadece 1 ayette (33:40) mohammad terimi Arap peygamberi olan Muhammed'dir.
Diğer 3 ayette ise (3:144 47:2 ve 48 29) mohammad terimi Seçilmiş/Övülmüş anlamıyla kullanılır. Bu Seçilmiş/Övülmüş kişi hristiyanların peygamberi olan İsa'dır.
Eşzamanlı diğer bütün tarihi artefaktlar ne bir Arap peygamberi Muhammed'i tanıyorlar ne de yeni bir din olarak İslam'ı. Bütün bu tarihi eserlerin bize verdiği bilgiye dayanarak şunu rahatlıkla söyleyebiliriz:
Arap peygamberi olarak bir Muhammed hiç bir zaman yaşamamıştır. Arap peygamberi Muhammed önceleri Hristiyanlık peygamberi İsa için kullanılan muhammad Seçilmiş/Övülmüş anlamında bir terim iken arapların kimlik arayışları sürecinde ve 8. yüzyılın ortaları ile 9. yüzyılın başlarında ve anlamı değişerek/değiştirilerek yaratılmış bir literatür figürüdür.
Bir din olarak İslam 7. yüzyıldan 8. yüzyılın ortalarına kadar henüz mevcut değildi. Bu süre içinde İslam'ın öncülleri bir Hristiyanlık mezhebidir. Bu Hristiyanlık mezhebi kendisini 9. yüzyıl civarlarında yeni bir din olarak görmeye başladı.
Kuran 7. yüzyılda veya daha önceleri bir lectionary olarak yazıldı. 7. ve 8. yüzyıllarda yapılan eklemeler çıkarmalar değiştirmeler ile ve ancak 2 yüzyıl gibi bir sürede son halini alarak İslam dininin kutsal kitabı görevini üslendi.
https://www.ateistforum.org/index.php?/topic/29731-muhammed-efsanesinin-do%C4%9Fu%C5%9Fu/
-- a45UyF587661
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder